آنکه در دنیا مرا هستی بداد
مادر است این جسم نورانی شاد
ذات پاک از تحفه کروبیان
از ملائک باج می باید ستاد
روح پر بارش به این مظروف خاک
رنگ گل بخشید و در گلدان نهاد
از می و مستی بپرهیزم که دل
سرخوش از این گوهر یکدانه باد
سایه اش را از سرم هرگز مگیر
ای خداوند ای غنی از عدل و داد
لحظه ای از یاد من غافل نشد
آنکه او را خوش همی دارم به یاد
از تو دارم گر مرا نامی بود
هر چه را جز این دهم روزی به باد
مهر و عشق و لطف و احسان دگر
این سراسر را بود مادر نماد
یاد پر مهرش به دل پاینده باد
آن که از هیچم بدین معنی بزاد
No comments:
Post a Comment