مرحمت

منم و مهر تو و مرحمت خنده یار
دل بشکسته از عشق و رخ پنهان نگار
هر دم آید ز حریم حرم مامن عشق
وعده وصل تو و نشئگی بوس و کنار
دل من همچو کویری است که از بارش تو
سبز و خرم شود آنگونه که ایام بهار
یا بگیرم به بر و در تو فشانم شرری
یا که از دل به در آرم به فراق تو تبار
شام عاشق نه همین اشک و غم و درددل است
کار عالم همه از مرحمت عشق شمار
مزن ای یار مرا طعنه و خارم مشمار
گل نماند به سلامت مگر از پوشش خار
ساقیا یک دو سه جام دگرم باده بنوش
که خمارم ز فراق رخ آن چشم خمار