چه بسا با غم تنهائی خود سر کردم
همه شب دیده خود از غم تو تر کردم
بهر حرمت به حریم حرم قامت تو
تن خود با تن خاشاک برابر کردم
دیده باریدم و خون خوردم و درگلشن عمر
گل غرور دل خود کشته و پرپر کردم
چو به گنجینه عشق تو مرا دست رسید
پشت بر سیم و در و اشرفی و زر کردم
گرچه بسیار زجور توشکست این دل من
سادگی کردم و باز عشق تو باور کردم
باختر کوس به رسوائی من می کوبد
شهره خود را به بر مردم خاور کردم
دائما" در پی تقدیس رخ پاک سرود
بودم و ننگ به من باد جز این گر کردم
No comments:
Post a Comment